Więc wiec po raz trzeci na krotoszyńskim rynku (PROGRAM)

RusT

Muzyczną działalność pod szyldem RusT muzycy z Poznania po raz pierwszy podkreślili na początku bieżącej dekady, wydając własnym sumptem minialbumy "...leaves the message" oraz "...is calling", których owocem była kwalifikacja zespołu (jako jedynego z Polski) do MTV Europen Music Awards w Belfaście, gdzie dotarł do finałowej czwórki międzynarodowej stawki artystów.

Debiutancki album RusT pt. "White Fog" ukazał się jesienią 2014 roku nakładem niezależnej wytwórni Good Time Records, przy dystrybucji Universal Music Polska. Wydawnictwo spotkało się z bardzo entuzjastycznymi recenzjami mediów, które pisały m.in., że "to po prostu jazda obowiązkowa" (Onet, nota 9/10), że "chwyciło już od pierwszego uderzenia perkusji" (Magazyn Gitarzysta), że „umiejętnie wykreowane, oldschool’owe brzmienie – pełne, duże, brudne i doskonałe w swej niedoskonałości – jest tak naturalne i namacalne, że można go niemal dotknąć" (Top Guitar) i że na "White Fog" muzykom RusT "udało się stworzyć zręby własnej tożsamości" (Głos Wielkopolski).

Odwołująca się do najlepszych tradycji tuzów rocka lat 60. i 70., nadająca jej przy przy tym świeży powiew dzisiejszych czasów muzyka, w zgodnej opinii słuchaczy szczególną siłą rażenia emanuje na koncertach. Dzięki temu zespół może pochwalić się mianem laureata Eliminacji do Przystanku Woodstock (2012, Mała Scena), konkursu Jarocin Festiwal (2012), Muzycznej Jesieni w Grodkowie (2015) czy Eliminacji do Pol'and'Rock Festival (2018, Duża Scena).

W międzyczasie formacja wyruszyła w promujące debiut "White Fog Leads Me Tour", szaloną trasę "Tribute to Led Zeppelin by Rust", dzieliła scenę z takimi formacjami jak Judas Priest, Airbourne, Rival Sons, Blues Pills, MUSE., Triggerfinger i The Answer, a także wystąpiła podczas Orange Warsaw Festival i festiwalu Masters of Rock w Czechach. Dotychczasowe międzynarodowe doświadczenia RusT uzupełniają liczne koncerty w Niemczech i we Francji.

Październik 2018 roku to data premiery drugiego długogrającego albumu grupy pt. "Night will Fall", wydanego nakładem niezależnej wytwórni Good Time Records. Nowy materiał to unikalnych 11 kompozycji, z jeszcze większymi pokładami RusT'n'rollowej energii. Produkcją płyty zajął się gitarzysta zespołu Michał Gołąbek, który ma za sobą współpracę z takimi artystami i producentami jak Gary Lyons (Aerosmith, Queen, Grateful Dead), Corky Laing (Mountain), Robbie Moore (Florence & The Machine, Jesper Munk) czy też Smolik, Kev Fox, Patrycja Markowska. Premierę krążka uzupełniła promująca go jesienna trasa koncertowa po całej Polsce.

Skład zespołu:

Michu Przybylski - śpiew

Majkel Gołąbek - gitara

Marcin Zimmer - bas

Jakub Martuzalski - perkusja

Pablopavo i Ludziki

Pablopavo urodził się w marcu 1978 roku. W roku 1993 założył z kolegami pierwszy zespół. Grał i śpiewał w zespołach: Saduba, Magara, Sedativa i Vavamuffin. Współtworzył również sound systemy: Zjednoczenie (istniejący do dziś) i Ba-lan.

W 2009 roku na rynku pojawił się debiutancki krążek formacji Pablopavo i Ludziki zatytułowany "Telehon". Płyta zebrała kilkanaście niezłych recenzji i, co ważniejsze, sporo słuchaczy. W 2011 roku ukazuje się drugi album Pablopavo i Ludzików - "10 piosenek". W tym samym roku pojawił się też album "Głodne kawałki" nagrany w duecie z producentem Praczasem. W styczniu 2014 roku miała miejsce premiera trzeciej płyty Pablopavo - POLOR. Poprzedziło ją ukazanie się dwóch singli. "Koty" zaprezentowane zostały nietypowo - bo jako związana z piosenką gra typu arcade (http://www.karrot.pl/koty). "Dancingowa Piosenka Miłosna" zaś, zyskała uznanie słuchaczy wielu stacji radiowych, zajmując między innymi wysokie (bo czwarte) miejsce na prestiżowej Liście Przebojów Trójki (http://karrot.pl/dpm_video). Trzecim singlem promującym POLOR był "Mikołaj" (http://www.karrot.pl/mikolaj). W drugiej połowie 2014 roku, Pablopavo wydał również album solowy - zdecydowanie bardziej surowy w brzmieniu i mocno akustyczny. Płyta TYLKO - podobnie jak POLOR - spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem recenzentów oraz słuchaczy radiowych. Po raz kolejny na listach ogólnopolskich stacji zagościły single promujące to wydawnictwo: "Sobota" (https://karrot.pl/sobota) i "Carlos". Uwieńczeniem wyjątkowo intensywnego twórczo roku 2014, było przyznanie Pablopavo Paszportu Polityki w kategorii "Muzyka Popularna".

Początek roku 2015 to pierwsza oficjalna płyta istniejącego od 2001 kolektywu Zjednoczenie Soundsystem. Album pokazał, że Pablopavo cały czas doskonale sprawdza się w konwencji reggae raggamuffin, a utworami takimi jak "International" czy "To dla tych" rozbrzmiewały parkiety imprez reggae w całej Polsce. Koniec 2015 to płyta WIR sygnowana jako trio Pablopavo/Iwanek/Praczas. Płyta była zaskoczeniem dla słuchaczy i kolejnym świetnie przyjętym albumem z udziałem Pablopavo. Sam artysta powiedział, że jest to zarazem najbardziej eksperymentalna i najbardziej popowa płyta w jego dorobku.

Marzec 2017 przynosi 4 album pod szyldem Pablopavo i Ludziki. Płyta nosi tytuł "Ladinola" i jest anonsowana jako materiał popowy, ale umiarkowanie młodzieżowy. Wydany w październiku 2018 album "MARGINAL" to piąta płyta Pablopavo i Ludzików. Jest to płyta dyskotekowa, choć nie ma pewności czy istnieją odpowiednie dyskoteki, w których można by ją zagrać. Jeśli nie, słuchacze będą musieli sobie taką dyskotekę wyobrazić, albo zbudować. Na płycie znajduje się 13 piosenek o różnym natężeniu disco, skomponowanych przez Ludziki, z tekstami Pablopavo (choć są dwa wyjątki). Artyści o płycie: Staraliśmy się działać wedle zasady, że nie wolno pozostawiać tak poważnej rzeczy jak muzyka taneczna ludziom bez wyobraźni i iskry szaleństwa.

Pablopavo pojawił się gościnnie na mniej więcej pięćdziesięciu krążkach innych wykonawców. Nominowany był do różnych ważnych nagród i czasem je dostawał. A czasem nie. Pablopavo raczej Cię lubi i zaprasza na wszelkie możliwe koncerty z jego udziałem.

W skład grupy wchodzą:

Pablopavo – wokal, teksty

Earl Jacob – chórki

Radek Polakowski – skrzypce, akordeon, melodika

Raffi Kazan – gitara elektryczna i akustyczna

Emiliano Jones – bas, instrumenty klawiszowe, programowanie

Dj Zero – mpc, skrecze, programowanie

Jakub „Jahcob Junior” Kinsner – perkusja

Barton – dub master

Lech Janerka

Lider i jednoosobowy spadkobierca sławy Klausa Mitffocha, i jeden z najoryginalniejszych artystów na polskiej scenie rockowej - wokalista, basista, kompozytor i autor tekstów intrygujących swobodnymi skojarzeniami słowno-fonetycznymi.

Urodził się w 1953 roku we Wrocławiu. Na estradzie debiutował pod koniec lat 70. z żoną Bożeną podczas festiwali piosenki studenckiej. Później stanął na czele Klausa Mitffocha, z którym nagrał jeden z najważniejszych albumów w historii polskiego rocka pt. "Klaus Mitffoch".

Zespół Klaus Mitffoch opuścił w roku 1984, by rozpocząć działalność pod własnym nazwiskiem. Z żoną, a także Wojciechem Konikiewiczem, Januszem Rołtem i Jarosławem Woszczyną z T. Love wystąpił na Festiwalu Muzyków Rockowych Jarocin '85. Z tymi samymi muzykami, a także z pozyskanym do grupy na trzy tygodnie przed wejściem do studia gitarzystą Krzysztofem Pociechą (eks-Klaus Mitffoch), nagrał wydany w 1986 album "Historia podwodna", który wypełniła muzyka bardziej refleksyjna i stonowana niż "Klausa Mitffocha" - tak, jakby Janerka w tamtej grupie zdołał wyrzucić z siebie całą nowofalową, czy nawet punkową agresję (chociaż część repertuaru "Historii podwodnej" była wykonywana na koncertach jeszcze przez Klausa Mitffocha). Jednak leniwe linie basu zatopione w sosie instrumentów klawiszowych i wiolonczeli miały nie tylko urok, lecz również wielką siłę wyrazu a takie utwory jak "Lola (chce zmieniać świat)" (stanowiąca metaforę pałki milicyjnej), "Konstytucje" (trafiły później do repertuaru Voo Voo), "Niewole", "Ta zabawa nie jest dla dziewczynek" (komentarz do zamieszek ulicznych w warstwie muzycznej nawiązujący do "Tea In The Sahara" The Police) i "Jest jak w niebie" (dwie ostatnie pozycje trafiły również na singel), stały się wręcz manifestacją talentu artysty. Dodatkową atrakcją "Historii podwodnych" - płyty, która zajęła pierwsze miejsce w plebiscycie "Magazynu Muzycznego" wśród dziennikarzy na polski album lat 80. - był gościnny udział wokalistki Lombardu Małgorzaty Ostrowskiej. Swoje bodaj najważniejsze koncerty w roku 1986 muzycy dali na Rock Opolu i FMR w Jarocinie.

W roku 1987 Janerka i jego partnerzy (zabrakło już wśród nich Rołta, który przegrał walkę z narkotykowym nałogiem) nagrali przy użyciu automatu perkusyjnego płytę "Piosenki", wydaną ze względu na problemy z cenzurą dopiero po dwóch latach. "Piosenki" jednak osłabiły pozycje artysty, w żaden sposób nie wytrzymując porównania z "Historią podwodną" (do ciekawych fragmentów albumu zaliczyć można tylko "Paragwaj" i "Wszyscy inteligentni mężczyźni idą do wywiadu"). Zresztą Janerkę jakby przestały interesować sukcesy komercyjne, a poza tym sporą część roku 1988 i następnego spędził on w Stanach Zjednoczonych (gdzie jak mówi "szukał inspiracji").

Do czołówki nie udało mu się wrócić dzięki płycie "Ur" z 1991 roku - co prawda przez niektórych ocenionej bardzo wysoko, ale przez szerszą publiczność uważana za najsłabszą w dyskografii artysty. Album, poświęcony sumeryjskiemu miastu Ur, jednych odpychał, a drugich przyciągał bogatym, ale syntetycznym brzmieniem nawiązującym zarówno do muzyki industrialnej, jak i momentami stylu The The czy Petera Gabriela. "Ur" Janerka nagrał z zespołem Dinghy, w skład którego weszli: żona lidera, gitarzysta Bartosz Straburzyński i keyboardzista Marek Majewski. Wkrótce do Dinghy dołączył perkusista Dariusz Biłyk (znany później z TSA) i już z nim formacja wystąpiła na Trzech Dekadach Rocka w Polsce w Sopocie w 1991 roku, gdzie spotkała się z obojętnym przyjęciem publiczności. Następne ważniejsze koncerty byłego lidera Klausa Mitffocha i jego partnerów miały miejsce w 1993 roku na Festiwalu Energia Sztuki w Żarnowcu i w studiu Radia Łódź. Zapis tego drugiego, odbywającego się w formie akustycznej, w maju 1994 roku opublikowano w limitowanym nakładzie na płycie "Bez prądu". Janerce i jego żonie towarzyszyli w Łodzi mający nieco jazzowy styl perkusista Artur Dominik i gitarzysta (grający z zespołem dopiero od trzech dni) Wojtek Seweryn. Do programu akustycznego koncertu, oprócz utworów z "Historii podwodnej", "Piosenek" i "Ur" (a także "Śmielej" Klausa Mitffocha) trafiły też "Chcę tego" i posiadająca niemal primusowską linię basu "Zuza", w wersji studyjnej opublikowane na albumie "Bruhaha" (1994), interesującym ze względu na walory brzmieniowe, rozmarzony "Nagan" i drwiący z przedstawicieli tzw. piosenki aktorskiej "Bultarga". Na "Bruhaha" zagrał dodatkowo Dariusz Domasiewicz (kbds). Po wydaniu tej płyty Janerka i jego muzycy dali szereg klubowych koncertów - w listopadzie'95 występując w warszawskim Remoncie bez Bożeny, która... zapomniała instrumentu. Kolejny album artysty - "Dobranoc" zapowiedziano na jesień 1996 roku.

Dyskografie Janerki uzupełnia składankowa płyta "Co lepsze kawałki" (1993), na której znalazły się i wybrane utwory z solowych albumów muzyka i evergreeny Klausa Mitffocha oraz tylko tu opublikowane "W naturze mamy ciągły ruch".

Lech Janerka jest twórcą muzyki do filmów "Chce mi się wyć" Jacka Skalskiego i "Obcy musi fruwać" Wiesława Saniewskiego. Na jesieni '96 wziął udział w nagraniu albumu "Flota zjednoczonych sił" Voo Voo z którym to zespołem często wspólnie występował w Jarocinie ('85, '88, '91). W latach 1991-93 publikował felietony w piśmie "Tylko Rock".